Προσωποποίηση της χαράς της ζωής, η Στέλλα Βουλγαράκη- Βιοπούλου μετά από σπουδές στα οικονομικά, οικογένεια, επιχείρηση και μια αληθινά γεμάτη ζωή, ανακάλυψε τον συναρπαστικό κόσμο της τέχνης. Στο εργαστήρι του ζωγράφου του Στέλιου Μαυρομμάτη έκανε τους πρώτους της πειραματισμούς για να φτάσει σήμερα να περιλαμβάνει στο βιογραφικό της διεθνείς συμμετοχές, όπως σε εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, τη Φλωρεντία, με πιο πρόσφατη τη London Art Biennale, όπου έγινε δεκτή ανάμεσα από 2000 αιτήσεις.
Τι στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι στην τέχνη;
Με τη ζωγραφική άρχισα να ψάχνω αληθινούς τρόπους επικοινωνίας. Μου είναι πολύ επώδυνο να μιλήσω για την οργή, τους φόβους, την αγανάκτηση μου, αλλά και για τη χαρά ή τη γαλήνη. Βρήκα τη ζωγραφική ως τρόπο έκφρασης όλων αυτών, με τον οποίο προσπαθώ να ισορροπήσω αντίθετες δυνάμεις και συναισθήματα. Όμως το να δείξω την δουλειά μου, να εκτεθώ, να ξεγυμνωθώ μέσα από τα έργα μου, ήταν πολύ δύσκολο. Η τύχη με έφερε μπροστά στον Κώστα Λούστα, εξαίρετο ζωγράφο με αυστηρά κριτικό βλεμμα και κοφτερή γλώσσα. Τόλμησα να του δείξω την δουλειά μου και μου εδωσε φτερά τη στιγμή που μου είπε «Μ’ αρέσουν πολύ, είσαι έτοιμη». Δεν ήθελα τίποτα παραπάνω, άρχισα να εκθέτω.
Μίλησε μας για την εμπειρία σου στο χώρο της τέχνης.
Σίγουρα, μια δύσκολη στιγμή για έναν καλλιτέχνη είναι η στιγμή που θα βγει στο χώρο της εικαστικής τέχνης γιατί είναι ένας χώρος σκληρός και ανταγωνιστικός.
Όμως η αποδοχή του κοινού ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντική, όπως κι η επαφή μου με γκαλερίστες του εξωτερικού, οι οποίοι μου έδωσαν την ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου εκτός Ελλάδος, όπου τα πράγματα γίνονται εντελώς αξιοκρατικά και όταν μια δουλειά αξίζει βρίσκει αναγνωρισημότητα.
Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή σε αυτήν τη διαδρομή μέχρι τώρα;
Είναι όταν στις εκθέσεις βλέπω ανθρώπους να κάθονται μπροστά στα έργα μου και να τα παρατηρούν, να τα σχολιάζουνε, να προσπαθούν να τα αποκωδικοποιήσουν, να νιώθουν κάτι ξεχωριστό μπροστά τους. Είναι οι στιγμές που τα έργα μου πηγαίνουν στους θεατές συναισθήματά πριν προλάβουν να δώσουν υπόσταση κι έννοια σε αυτό που βλέπουν. Συγκεκριμένα, σε μια έκθεση, όταν ένας κύριος μετά από περίπου μισή ώρα μπροστά σε ένα πίνακα μου είπε «Ναι! κάτι νιώθω μπροστά μου. Θέλω να τον έχω απέναντί μου και να τον παρατηρώ».
Περιέγραψε μας τη νέα σου δουλειά, με ποιον τρόπο εξελίσσεσαι;
Στη νέα μου δουλειά πειραματίζομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ή αναζήτηση μου είναι το χρώμα και το φως και πως μπορούν αυτά να με εκφράσουν. Προσπαθώ να δίνεται όλη η δύναμη του χρώματος μέσω της αφαίρεσης. Προσπαθώ να βγάλω όλο το συναίσθημα που μπορεί να προσδώσει μια εικόνα μέσα από το χρώμα και τις γραμμές. Στα νέα μου έργα, ο στόκος λειτουργεί έτσι ώστε ο θεατής να έχει τη δυνατότητα να τα βλέπει από διάφορες οπτικές.
Πως σκέφτεσαι τα επόμενα βήματα σου;
Η επόμενη ατομική έκθεση είναι το Δεκέμβριο στη Νέα Υόρκη, όπου θα παρουσιάσω τη νέα μου δουλειά σε ένα δύσκολο και εκπαιδευμένο κοινό. Πρόκληση γιατί θα εκθέσω σε ένα κοινό διαφορετικής ηπείρου και κουλτούρας και από όπου θα πάρω μηνύματα και θα αφουγκραστώ τις τάσεις της τέχνης αυτήν την εποχή.